بسم الله
رسول اکرم فرمود :
ثلاث لا یغل علیهن قلب امرء مسلم : اخلاص العمل لله , و النصیحة لائمة المسلمین و
اللزوم لجماعتهم .
هرگز قلب یک مسلمان نسبت به سه چیز خیانت و تردید روا نمى دارد :
اخلاص نیت براى خدا ,
خیرخواهى براى زعماى مسلمین در راه رهبرى مسلمین ,
همراهى با جماعت مسلمین .
على ( علیه السلام ) در یکى از نامه هایش که در نهج البلاغه ثبت استمى فرماید :
فان اعظم الخیانة خیانة الامة و افظع الغش غش الائمة
.
بزرگترین خیانتها خیانت به جامعه است
و شنیع ترین دغلبازیها , دغلبازى با پیشوایان مسلمین است .
زیرا نتیجه این دغلبازى علیه مسلمین است اگر ناخداى یک کشتى آن کشتى را درست هدایت کند و شخصى پیدا شود و آن ناخدا را فریب دهد و کشتى را دچار خطر کند , تنها به ناخدا خیانت نکرده است , به همه سکان کشتى خیانت کرده است .
منبع
کتاب ولاء ها و ولایت ها (شهید مطهری)
بسم الله
از قرآن مجید و هم از سنت و سیره نبوى استنباط مى شود که پیغمبر اکرم در میان
مسلمین در آن واحد داراى سه شأن بود :
اول اینکه امام و پیشوا و مرجع دینى بود و
ولایت امامت داشت , سخنش و عملش سند و حجت بود :
ما اتیکم الرسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا (1).
آنچه را پیغمبر براى شما آورده است بگیرید و از آنچه شما را باز دارد بایستید .
دوم اینکه ولایت قضائى داشت , یعنى حکمش در اختلافات حقوقى و مخاصمات داخلى نافذ
بود :
فلا و ربک لا یؤمنون حتى یحکموک فیما شجر بینهم ثم لا یجدوا فى انفسهم حرجا مما
قضیت و یسلموا تسلیما (2)
نه چنین است به پرودگارت سوگند , ایمانشان واقعى نخواهد بود تا در آنچه در بینشان
اختلاف شود , داورت کنند و سپس در دلهاى خویش از آنچه حکم کرده اى ملالى نیابند و
بى چون و چرا تسلیم شوند .
و البته با اینکه در این مورد مثل مورد قبل استعمال کلمه ( ولایت) صحیح است ولى
ندیده ایم این کلمه عملا درباب ولایت قضائى استعمال شده باشد .
سوم اینکه ولایت سیاسى و اجتماعى داشت , یعنى گذشته از اینکه مبین و مبلغ احکام بود
و گذشته از اینکه قاضى مسلمین بود , سائس و مدیر اجتماع مسلمین بود , ولى امر
مسلمین و اختیاردار اجتماع مسلمین بود همچنانکه قبلا گفته شد , آیه کریمه ( النبى
اولى بالمؤمنین من انفسهم) (3) و همچنین آیه (
اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولى الامر منکم) ناظر به این قسمت است البته پیغمبر
اکرم شأن چهارمى هم دارد که بعدا ذکر خواهد شد .
پیغمبر اکرم رسما بر مردم حکومت مى کرد و سیاست اجتماع مسلمین را رهبرى مى نمود ,
به حکم آیه کریمه (خذ من اموالهم صدقة تطهرهم و تزکیهم بها) (4)
از مردم مالیات مى گرفت , شؤون مالى و اقتصادى اجتماع اسلامى را اداره مى کرد .
این شأن از شؤون سه گانه رسول اکرم , ریشه بحث خلافت است .
1 حشر / 7 .
2 . نساء / 65 .
3 . احزاب / 6 .
4 . توبه / 103 .
منبع
کتاب ولاء ها و ولایت ها ( شهید مطهری)
بسم الله
کسى که حامل درجات قرب و امیر
قافله اهل ولایت بوده
و رابطه انسانیت را با این واقعیت حفظ مى کند
( امام) نامیده مى شود
امام یعنى کسى که از
جانب حق سبحانه براى پیشروى صراط ولایت اختیار شده
و زمام هدایت معنوى را در دست
گرفته ؛
ولایت که به قلوب بندگان مى تابد , اشعه و خطوط نورى هستند از کانون نورى که
پیش اوست ,
و موهبتهاى متفرقه , جویهایى هستند متصل به دریاى بیکرانى که نزد وى مى باشد.
منبع
کتاب ولاء ها و ولایت ها ( شهید مطهری)
بسم الله
أَحـْمـَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّى لَأَرَى بَعْضَ أَصْحَابِنَا یَعْتَرِیهِ النَّزَقُ وَ الْحِدَّةُ وَ الطَّیـْشُ فـَأَغـْتـَمُّ لِذَلِکَ غـَمـّاً شـَدِیـداً وَ أَرَى مَنْ خَالَفَنَا فَأَرَاهُ حَسَنَ السَّمْتِ قَالَ لَا تَقُلْ حـَسـَنَ السَّمـْتِ فَإِنَّ السَّمْتَ سَمْتُ الطَّرِیقِ وَ لَکِنْ قُلْ حَسَنَ السِّیمَاءِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یـَقـُولُ سـِیـمـاهُمْ فِى وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ قَالَ قُلْتُ فَأَرَاهُ حَسَنَ السِّیمَاءِ وَ لَهُ وَقَارٌ فـَأَغْتَمُّ لِذَلِکَ قَالَ لَا تَغْتَمَّ لِمَا رَأَیْتَ مِنْ نَزَقِ أَصْحَابِکَ وَ لِمَا رَأَیْتَ مِنْ حُسْنِ سِیمَاءِ مَنْ خـَالَفـَکَ إِنَّ اللَّهَ تـَبـَارَکَ وَ تـَعـَالَى لَمَّا أَرَادَ أَنْ یـَخـْلُقَ آدَمَ خـَلَقَ تـِلْکَ الطِّیـنـَتَیْنِ ثُمَّ فـَرَّقـَهـُمَا فِرْقَتَیْنِ فَقَالَ لِأَصْحَابِ الْیَمِینِ کُونُوا خَلْقاً بِإِذْنِى فَکَانُوا خَلْقاً بِمَنْزِلَةِ الذَّرِّ یـَسـْعـَى وَ قَالَ لِأَهْلِ الشِّمَالِ کُونُوا خَلْقاً بِإِذْنِى فَکَانُوا خَلْقاً بِمَنْزِلَةِ الذَّرِّ یَدْرُجُ ثـُمَّ رَفـَعَ لَهـُمْ نـَاراً فـَقـَالَ ادْخُلُوهَا بِإِذْنِى فَکَانَ أَوَّلَ مَنْ دَخَلَهَا مُحَمَّدٌ ص ثُمَّ اتَّبَعَهُ أُولُو الْعـَزْمِ مـِنَ الرُّسـُلِ وَ أَوْصـِیـَاؤُهـُمْ وَ أَتـْبـَاعـُهـُمْ ثُمَّ قَالَ لِأَصْحَابِ الشِّمَالِ ادْخُلُوهَا بِإِذْنِى فـَقـَالُوا رَبَّنـَا خـَلَقـْتَنَا لِتُحْرِقَنَا فَعَصَوْا فَقَالَ لِأَصْحَابِ الْیَمِینِ اخْرُجُوا بِإِذْنِى مِنَ النَّارِ لَمْ تـَکـْلِمِ النَّارُ مـِنـْهـُمْ کـَلْمـاً وَ لَمْ تـُؤَثِّرْ فـِیهِمْ أَثَراً فَلَمَّا رَآهُمْ أَصْحَابُ الشِّمَالِ قـَالُوا رَبَّنـَا نـَرَى أَصـْحـَابـَنـَا قـَدْ سـَلِمـُوا فـَأَقـِلْنـَا وَ مـُرْنَا بِالدُّخُولِ قَالَ قَدْ أَقَلْتُکُمْ فـَادْخـُلُوهـَا فـَلَمَّا دَنـَوْا وَ أَصـَابـَهـُمُ الْوَهـَجُ رَجـَعـُوا فَقَالُوا یَا رَبَّنَا لَا صَبْرَ لَنَا عَلَى الِاحـْتـِرَاقِ فـَعـَصَوْا فَأَمَرَهُمْ بِالدُّخُولِ ثَلَاثاً کُلَّ ذَلِکَ یَعْصُونَ وَ یَرْجِعُونَ وَ أَمَرَ أُولَئِکَ ثـَلَاثـاً کـُلَّ ذَلِکَ یـُطـِیعُونَ وَ یَخْرُجُونَ فَقَالَ لَهُمْ کُونُوا طِیناً بِإِذْنِى فَخَلَقَ مِنْهُ آدَمَ قَالَ فَمَنْ کَانَ مِنْ هَؤُلَاءِ لَا یَکُونُ مِنْ هَؤُلَاءِ وَ مَنْ کَانَ مِنْ هَؤُلَاءِ لَا یَکُونُ مِنْ هَؤُلَاءِ وَ مَا رَأَیْتَ مِنْ نـَزَقِ أَصـْحـَابـِکَ وَ خـُلُقـِهـِمْ فـَمـِمَّا أَصَابَهُمْ مِنْ لَطْخِ أَصْحَابِ الشِّمَالِ وَ مَا رَأَیْتَ مِنْ حُسْنِ سِیمَاءِ مَنْ خَالَفَکُمْ وَ وَقَارِهِمْ فَمِمَّا أَصَابَهُمْ مِنْ لَطْخِ أَصْحَابِ الْیَمِینِ
اصول کافى ج : 3 ص : 17 روایة :2
ترجمه روایت شریفه :
عبد الله بن سنان گوید: بامام صادق (ع )
عرض کردم :من بعضى از اصحاب خود (شیعیان ) را مـى بینم که بیخردى و تندى و سبکى عارضش شود. از این جهت بشدت اندوهگین میشوم و مخالف خود (غیر شیعه ) را نیکو روش مى بینم .
فرمود: نیکو روش نگو، زیرا مقصود از روش طـریـقـه (کـیـش و مـذهـب ) اسـت ،
بـلکـه بـگـو نـیـکـو سـیـمـا،
زیـرا خـداى عـزوجـل مـیـفـرمـایـد: (((سـیـمـاى آنـهـا در رخـسـارشان از اثر سجده است 29 سوره 48 ـ)))
عرض کردم : او را نیکو سیماء و داراى وقار میبینم و از آن جهت اندوهگین میشوم .
فـرمـود: از سـبـکـى که در اصحابت و سیماء نیکى که در مخالفینت میبینى اندوهگین مباش ،
زیـرا خـداى تبارک و تعالى چون خواست آدم را بیافریند،
آن دو طینت را آفرید،
سپس آنها را دو نیمه کرد
و باصحاب یمین فرمود: باذن من آفریده شوید،
آنها مخلوقى گشتند مانند مـورچـگـان که میشتافتند
و باهل شمال فرمود: باذن من آفریده شوید،
آنها مخلوقى گشتند مـانـنـد مـورچـگـان کـه براه خود میرفتند (آهسته و کند میرفتند)
سپس براى آنها آتشى بر افـراشـت
و فـرمـود: باذن من بآن در آئید،
نخستین کسى که بآتش در آمد، محمد صلى الله عـلیـه و آله بـود،
سـپـس پـیـغمبران اوالولعزم دیگر و اوصیاء و پیروانشان از پى او در آمـدنـد
آنـگـاه بـاصـحـاب شـمـال فـرمود: باذن من بآن در آئید، گفتند: پروردگارا! ما را آفـریـدى تـا بـسـوزانى ؟! و نافرمانى کردند،
سپس باصحاب یمین فرمود: باذن من از آتـش خارج شوید، بى آنکه آتش بآنها جراحتى رساند و در آنها تاءثیرى گذارد (خارج شدند).
چون اءصحاب شمال آنها را دیدند، گفتند: پروردگارا! اصحاب خود را سالم میبینم ، از ما در گـذر و امـر فـرمـا داخـل شـویـم ،
فـرمـود: از شـمـا در گـذشـتـم ، داخـل شـویـد، چـون نـزدیـک رفـتـنـد و افـروخـتـگى آتش بآنها رسید، برگشتند و گفتند: پـروردگـارا! مـا بـر سـوختن صبر نداریم و نافرمانى کردند، تا سه بار ایشانرا امر بـدخـول فـرمـود، و در هـر سـه بار نافرمانى کردند و برگشتند
و آنها (یعنى اصحاب یمین ) را سه بار امر فرمود، هر سه بار فرمان بردند و بسلامت از آتش در آمدند.
سـپـس بـهـمـه آنـهـا فـرمـود: بـاذن مـن گـل شـویـد و آدم را از آن گـل آفـریـد،
پـس آنها که از این دسته باشند، از آن دسته نگردند و آنها که از آن دسته بـاشـند، از اینها نشوند (یعنى عاقبت اصحاب یمین سعادتمند و بهشتى گردند و اصحاب شمال با شقاوت دوزخى شوند)
و هر سبکى و بدخلقى که در اصحاب (شیعیان ) مى بینى از بـرخورد آنهاست با اصحاب شمال
و هر سیماى نیک و وقاریکه در مخالفینت مى بینى ، از بـرخـورد آنـهـاسـت بـا اصـحـاب یـمین (گویا مقصود از این بر خورد همان چسبندگى و آمیختگى اجزاء گل اولیه آنهاست با یکدیگر).
بسم الله
مـُحـَمَّدٌ عـَنْ أَحـْمـَدَ وَ عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عـُبَیْدِ اللَّهِ عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع الْبَیْتُ الَّذِی یـُقـْرَأُ فـِیهِ الْقُرْآنُ وَ یُذْکَرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِیهِ تَکْثُرُ بَرَکَتُهُ وَ تَحْضُرُهُ الْمَلَائِکَةُ وَ تـَهـْجـُرُهُ الشَّیـَاطـِیـنُ وَ یـُضـِی ءُ لِأَهـْلِ السَّمَاءِ کَمَا تُضِی ءُ الْکَوَاکِبُ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ إِنَّ الْبـَیـْتَ الَّذِی لَا یـُقـْرَأُ فـِیـهِ الْقـُرْآنُ وَ لَا یـُذْکـَرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِیهِ تَقِلُّ بَرَکَتُهُ وَ تَهْجُرُهُ الْمَلَائِکَةُ وَ تَحْضُرُهُ الشَّیَاطِینُ
اصول کافى جلد 4 صفحه : 413 روایة : 3
ترجمه :
3ـ و نـیـز فـرمـود علیه السلام :
که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
خانه اى که در آن قـرآن خـوانـده شـود و ذکـر خـداى عـزوجـل (و یـاد او) در آن بشود،
برکتش بسیار گردد،
و فـرشـتـگـان در آن بـیـایـنـد
و شـیـاطـیـن از آن دور شـونـد،
و بـراى اهـل آسـمـان مـى درخـشـد چـنـانـچـه سـتـارگـان بـراى اهـل زمـیـن مـى درخـشـد
، و خـانـه اى کـه در آن قـرآن خـوانـده نـشـود و ذکـر خـداى عـزوجـل در آن نـشود
برکتش کم شود،
و فرشتگان از آن دور شوند
و شیاطین در آن حاضر گردند.
بسم الله
لِیّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرّحْمَنِ عَنْ أَبَانٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللّهِ ع شَاءَ وَ أَرَادَ وَ قَدّرَ وَ قَضَى قَالَ نَعَمْ قُلْتُ وَ أَحَبّ قَالَ لَا قُلْتُ وَ کَیْفَ شَاءَ وَ أَرَادَ وَ قَدّرَ وَ قَضَى وَ لَمْ یُحِبّ قَالَ هَکَذَا خَرَجَ إِلَیْنَا
اصول کافى جلد 1 صفحه: 207 روایة: 2
ترجمه :
ابوبصیر گوید به امام صادق علیه السلام
عرض کردم: خدا خواسته و اراده کرده و مقدر نموده و حکم فرموده؟
فرمود: آرى
عرض کردم: و دوست هم داشته است
فرمود: نه
گفتم: چگونه خواسته و اراده کرده و مقدر نموده و حکم فرموده ولى دوست نداشته است؟
فرمود: اینچنین بما رسیده است.
شرح :
گویا امام علیهالسلام سائل را قابل نداسته و یا در مجلس نا اهلى بوده که
بیان مطلب مقتضى حکمت نبوده است
لذا بطور اجمال فرمود: اینچنین از پیغمبر و
پدرانم بمن رسیده است و توضیح نفرموده
و احتمال دارد توضیح سخن امام علیهالسلام این باشد که خواست و اراده تقدیر و حکم خدا بافعال و کردارهاى بندگان تعلق میگیرد
ولى خدا گناه و کار زشت آنها را دوست ندارد
و یا مقصود
اینست که اسناد آن چهار صفت نسبت بخدا صحیح است ولى اسناد محبت باو صحیح
نیست.
و یا چون اراده و خواست و تقدیر و حکم خدا بخلقت و ایجاد بنده تعلق گیرد و خواهد که او قادر و مختار باشد طبعا بعضى از بندگان از این قدرت و اختیار سوء استفاده کرده مرتکب گناه و عصیان میشوند که خدا آنرا دوست ندارد، پس اراده و خواست خدا بالاصاله بگناه تعلق گرفته است.
